Waterpolo zegt bij de één meer dan bij de ander. Bij mijn
broertje, Jorán, en bij mij zegt het iets over ons leven. Voor ons is een leven
zonder waterpolo moeilijk in te denken, een leven met vrije tijd dus eigenlijk
ook.
Onze liefde voor waterpolo begon toen we nog erg klein
waren. Mijn moeder wilde namelijk dat ik na het behalen van mijn A-, B- en
C-diploma de slagen nog beter in de vingers zou krijgen. Aangezien ik zwemmen
ook erg leuk vond, ben ik op wedstrijdzwemmen gegaan. Na anderhalf jaar kwam ik
erachter dat de wedstrijden voor mij niet uitdagend genoeg waren en ben ik
verder gaan kijken naar andere watersporten. Zo kwam ik bij waterpolo. Dit leek
(en is) de perfecte sport, de wedstrijden waren voor mij uitdagender en ik kon
nog steeds lekker zwemmen. Toen mijn broertje zag wat voor een leuke sport zijn
zus deed, wilde hij ook weleens een proeftraining doen. Dit alles heeft voor
ons geleid tot prachtige momenten en gebeurtenissen.
Tegenwoordig verdedigt Jorán vol kracht het doel. Hij is in
het doel beland doordat hij door een wondje op zijn hand niet meer goed kon
zwemmen en daarom maar een wedstrijd ging keepen. Dit beviel hem niet alleen,
ook de trainers zagen dat er misschien wel potentie in dat toen nog kleine jongetje
zat. Vanaf dat moment is hij vaste keeper geworden bij de Otters.
Ik zelf ben een veldspeler. Zo af en toe een training keepen
vind ik prima, maar ik geniet het allermeest van het veldspeler zijn. Ik hou er
vooral heel erg van om samen met het team een prachtprestatie neer te zetten.
Verliezen is niet erg, als je er maar met zijn allen voor gevochten hebt. Zo
heb ik dus vele mooie momenten meegemaakt bij de Otters.
Jorán en ik hebben niet alleen mooie momenten meegemaakt bij
de Otters, we hebben deze momenten ook bij WOC Talent Centraal (het
provincieteam van Utrecht) meegemaakt en Jorán zelfs bij Jong Oranje.
Een mooi moment voor mij was toen ik voor het eerst kampioen
werd. Dit was in 2007 met meisjes onder de 11. Na het eerste seizoen in een te
moeilijke competitie te zijn ingedeeld met maar twee gewonnen wedstrijden,
werden we teruggeplaatst naar een betere competitie. In dat jaar waren wij als
team zo goed op elkaar ingespeeld, dat we kampioen werden. Ik vond dit
fantastisch. We kregen een medaille en een beker, met mijn 10 jaar was ik hier
super blij mee.
Ook 2012-2013 was een mooi jaar. Toen ben ik met dames 2
kampioen geworden. Ook dit kampioenschap was mede te danken aan onze goede
teamverhoudingen. We waren erg goed op elkaar ingespeeld en we hadden veel voor
het team over. Toch waren dit niet de grootste momenten. Een groter moment was
namelijk de Final Four.
De Final Four met Talent Centraal is de halve finale en de
finale van de competitie. De provincie Utrecht en dus Talent Centraal was in
dit toernooi goed vertegenwoordigd. Mijn broertje speelde bij jongens onder de
13 voor een plek in de finale en ik met meisjes onder de 17. De halve finale
van JO13 eindigde in een gelijkspel. Het gevolg hiervan was een penaltyserie.
Hierbij moesten beide teams vijf vijfmeters nemen, de winnaar zou doorgaan naar
de finale. Jorán hoefde dan wel geen vijfmeter te nemen, maar aangezien hij
keeper is, mocht hij de vijfmeters van de tegenstander proberen te pareren. Dat
heeft hij op een grandioze wijze gedaan. De eerste vijfmeter was gelijk een
zegenmoment voor Jorán, hij hield hem! Ik moet eerlijk bekennen dat ik enorm
trots was op mijn broertje, die uiteindelijk de vijfmeterserie met 4-3 heeft
gewonnen.
Hij had zijn plek in de finale al veroverd, nu ik nog. De halve
finale voor MO17 vond dezelfde dag plaats als die van JO13. Bij aanvang van de
wedstrijd wist ik dat de kans dat ik speeltijd zou krijgen gering was. Dit was
namelijk mijn eerste jaar bij Talent Centraal en deze wedstrijd moest gewonnen
worden, wilden we gaan spelen voor het goud (en dat wilde we). Na een
gelijkwaardig begin liep Talent Centraal gedurende het tweede partje
langzaamaan uit. Ik ben trots op de geleverde teamprestatie (en ook een beetje
trots op mezelf, want ik had meer speeltijd gekregen dan verwacht en deze tijd
zelfs met een doelpunt bekroond). Uiteindelijk eindigde deze wedstrijd in een
14-8 overwinning voor Talent Centraal. Ook ik had mijn plek in de finale
veroverd, maar nu de finale zelf nog. JO13 mocht zijn finale eerst spelen. Ook
dit was weer een spannende wedstrijd, maar minder spannend dan de vijfmeters
van de dag ervoor. Na een goede wedstrijd gespeeld te hebben, mocht mijn
broertje zich kampioen van alle provincies noemen. Daarna was het de beurt aan
mijn team. Vooraf wisten we dat het een zware wedstrijd zou worden, maar we
waren van plan om hoe dan ook alles te geven. Weer was het begin gelijkwaardig,
maar dit keer was het niet Talent Centraal die uiteindelijk uitliep, maar de
tegenstander, Noord-Holland. Jammer genoeg moesten wij onze meerdere in
Noord-Holland erkennen, maar met een tweede plek in de competitie waren wij als
team natuurlijk ook blij. Het enige waar ik een beetje van baalde was dat Jorán
me nu de rest van de tijd kon pesten met zijn gouden medaille.
Naast de Finale Four hebben Jorán en ik beiden met Talent
Centraal een stage gehad in het buitenland. Ik in Griekenland en Jorán in
Kroatië. Dit was voor ons beiden een onvergetelijke ervaring. De stage in
Griekenland was bestemd voor alle meisjes van Talent Centraal. De bedoeling
hiervan was om een kleine week elke dag twee keer te trainen en om daar ook
wedstrijden te spelen tegen de plaatselijke club. Naast het zelf zwemmen zijn
we met zijn allen naar een wedstrijd geweest van de Griekse top, in het zwembad
waar wij de dag ervoor ook hadden gezwommen. Ook hebben we onze culturele
kennis bijgeschaafd. We zijn namelijk naar de Akropolis in Athene geweest. Het
prachtige weer en het mijlen verre uitzicht maakte het geheel compleet. Ook
moesten de meisjes van onder de 17 iets verschrikkelijks doen. We moesten
namelijk 's avonds in de ijskoude zee zwemmen. Ja, het was echt verschrikkelijk
koud, maar toch ook iets onvergetelijks. Tijdens deze stage heb ik vele mooie
momenten meegemaakt met een groep mensen die allemaal hun liefde voor waterpolo
gemeen hebben. Het enige nadeel van de reis was dat we ook weer naar huis
moesten, dat was echt het laatste waar ik zin in had, maar er zat niks anders
op dan toch maar met de groep op het vliegtuig te stappen. Ik heb tijdens deze
onvergetelijke reis dingen geleerd die ik tijdens gewone trainingen in
Nederland niet had kunnen leren. Ook mijn broertje mocht een onvergetelijke
reis gaan maken, niet naar Griekenland, maar naar Kroatië. In Kroatië zou hij
samen met zijn team deel nemen aan een toernooi tussen verschillende landen. Na
een paar wedstrijden ging het erop lijken dat ze echt mee deden voor de top.
Dit was natuurlijk geweldig, maar toen het nieuws kwam dat ze gediskwalificeerd
waren, was de pret toch een beetje bedorven. De diskwalificatie kwam doordat ze
te oude spelers hadden, het was een toernooi voor kinderen uit 2002, maar ze
hadden een team grotendeels uit 2001. Deze diskwalificatie was achteraf gezien
een fout van de organisatie, want de geboortedata waren allang van te voren
doorgegeven. Ondanks deze teleurstelling pakte de jongens het goed op en hebben
ze er toch een onvergetelijke ervaring van gemaakt.
Naast de ervaringen bij de Otters en bij Talent Centraal
beleeft mijn broertje ook nog gebeurtenissen bij Jong Oranje. Doordat hij nu al
bij Jong Oranje zit, ligt zijn hele toekomst nog open. Voor mij zijn de
Olympische spelen al te laat, maar misschien horen we over een paar jaar bij de
Olympische Spelen 'Met nummer 1 Jorán Westerveld'. In dat geval zou hij
natuurlijk een nog trotsere zus hebben dan dat hij nu al heeft.